Józef Ostafin

1894–1947

Józef Ostafin (7 III 1894, Sułkowice – 13 XI 1947, Kraków), syn Rozalii z d. Klimas i Jakuba. Legionista, powstaniec śląski, poseł na Sejm II RP, żołnierz ZWZ-AK, ps. „Chudy” i „Miłosz”. Po wojnie działacz organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN), skazany na karę śmierci przez reżim komunistyczny.

Józef Ostafin ukończył gimnazjum św. Anny (później im. B. Nowodworskiego) w Krakowie, maturę zdał w 1914 r.
W 1914 r. rozpoczął służbę w Legionach, walczył m.in. w Karpatach, na Bukowinie i Wołyniu. W 1918 r. zaangażował się w działalność POW (Polskiej Organizacji Wojskowej). W 1919 r. w Wojsku Polskim brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walczył w obronie Lwowa i Przemyśla oraz w powstaniach śląskich.

W 1922 r. ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Dubiańskiej Akademii Rolniczej i przyjął posadę rządcy w jednym z majątków arcybiskupów lwowskich, następnie pracował w Towarzystwie Gospodarczym Wschodniej Małopolski. W 1932 r. rozpoczął pracę w szkolnictwie. Był także posłem IV(1935) i V (1938) kadencji Sejmu II Rzeczypospolitej.

Po wybuchu II wojny światowej Józef Ostafin został aresztowany przez Rosjan we Lwowie. Po zwolnieniu, w 1940 r. przedostał się do Krakowa. Wkrótce dołączyła do niego żona z córkami, zamieszkali w domu należącym do kurii metropolitalnej przy ulicy Grodzkiej 63. Ostafin znalazł pracę w niemieckich firmach: Kirchoff, która budowała drogi, a następnie w zbożowo-nasiennej Sadgustelle.

W 1941 r. wstąpił do ZWZ–AK. Od 1943 r. był referentem Wydziału Rolnictwa Okręgowej Delegatury Rządu, przygotowywał akcje sabotażowe polegające na zaopatrywaniu organizacji konspiracyjnych z zasobów niemieckich firm. Jako jeden z pierwszych dowiedział się (od ks. St. Jasińskiego) o mordzie oficerów polskich w Katyniu. Poszukiwany przez gestapo ukrywał się od 1943 r. W 1944 r. trafił do organizacji NIE, której zadaniem było kontynuowanie walki o niepodległość Polski po wkroczeniu Armii Czerwonej.

Nie ujawnił się po zakończeniu wojny. Pracował w majątkach rolnych w Wierzbnie i w Giebułtowie (jako administrator majątku ss Wizytek). Kontynuował też działalność w podziemiu antykomunistycznym. Od jesieni 1945 r. działał w organizacji Wolność i Niezawisłość pod ps. „Chudy”.

19 IX 1946 r. został aresztowany i przewieziony do siedziby WUBP (Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego) przy placu Inwalidów w Krakowie. Po ponad ośmiu miesiącach, wraz z innymi zatrzymanymi członkami II Zarządu WIN, trafił do więzienia przy ulicy Montelupich.

10 X 1947 r. wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego za działalność w organizacjach antypaństwowych został skazany na karę śmierci, pozbawienie praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych i przepadek mienia. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Egzekucję wykonano 13 XI 1947 r. o godz. 19.10, na podwórzu więzienia Montelupich w Krakowie. Miejsce pochówku nie zostało ustalone.

W 1991 r. Józef Ostafin został zrehabilitowany.

Odznaczono go m.in. Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (1921) Krzyżem niepodległości (1931), Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta (1937), Krzyżem Walecznych (1922), Śląską Wstęgą Waleczności i Zasług (1921).

Był żonaty z Kazimierą Medyńską, Miał trzy córki: Krystynę Teresę, Janinę Wandę i Jadwigę Rozalię.