Stanisław Ptak (2 VI 1921, Kraków – 6 XI 1994, Kraków), syn Marii z d. Chmiel i Stanisława. Żołnierz Armii Krajowej, ps. „Agar” Po wojnie działacz Ligi Walki z Bolszewizmem, ps. „Kruk”. Represjonowany przez reżim komunistyczny, skazany na karę śmierci, którą po 43 dniach na mocy amnestii zamieniono na 15 lat więzienia. Zwolniony po 10 latach.

Stanisław Ptak, abiturient Liceum im. B. Nowodworskiego w Krakowie (maturę zdał w 1939 r.) miał zamiar zostać architektem, ale wojna pokrzyżowała mu plany.
Ptak zaangażował się w działalność konspiracyjną, w 1943 r. wstąpił do AK – Zgrupowanie Żelbet i przyjął ps.” Agar”. Jednym z jego zadań było wykonywanie wyroków śmierci na kolaborantach i gestapowcach. W 1944 r. walczył także w Oddziale Partyzanckim „Żelbetu” na terenie obwodu AK Myślenice „Murawa”, w oddziale Władysława Fajkowskiego ps. „Śmiały”, 6 dywizji Piechoty AK.
Po rozwiązaniu AK, Stanisław Ptak włączył się w działalność podziemia niepodległościowego, został dowódcą grupy dywersyjnej organizacji Liga Walki z Bolszewizmem i przyjął ps. „Kruk”.
Nie zrezygnował jednak z dalszej edukacji i w 1945 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rok później, 20 XI 1946 r., wraz z innymi studentami krakowskich uczelni, został aresztowany, a trzy miesiące później, 3 II 1947 r., Wojskowy Sąd Rejonowy (WSR) w Krakowie, w trybie doraźnym skazał go na karę śmierci. Dodatkowo zasądził utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych, oraz przepadek mienia.
Moment po ogłoszeniu kary śmierci i oczekiwania na jej wykonanie, Stanisław Ptak wspominał po latach: Trzeba było trzymać fason(…). Wszyscy byliśmy wojskowymi, ludźmi z lasu i konspiracji, oswojonymi z myślą o śmierci. Co innego jednak ginąć w walce, w polu czy w lesie, a co innego oczekiwać jej w więziennej celi, żegnając się codziennie z życiem. Myśl o niej była wszechobecna, czaiła się w oczach, spojrzeniach, które nagle nieruchomiały, w głosie, który załamywał się na jakimś słowie, w drżeniu rąk, czy w niespodziewanie pocącym się czole w zimnej celi.¹
Wyrok śmierci nie został wykonany, Ptaka objęła amnestia z 22 II 1947 r., na skutek której 17 III 1947 r. złagodzono mu karę do 15 lat więzienia. Wyrok odsiadywał w więzieniach w Rawiczu i we Wronkach. Był torturowany, przez dwa lata siedział w „pojedynce” – celi o pow. 3×3 kroki, z betonową posadzką, i drewnianą pryczą oraz ustępem, w samej tylko bieliźnie, bez ubrania, bez koca i siennika.
W ramach odwilży Ptak został warunkowo zwolniony z odbywania kary i po 10 latach, 14 XII 1956 r. opuścił więzienie.
Po wojnie założył rodzinę. Ożenił się z Heleną Kobielą, miał dwie córki Annę i Małgorzatę. Pracował początkowo jako nocny stróż w Garbarni Kraków i jako magazynier narzędziowy na wydziale koksowniczym w Hucie im. Lenina. Potem udało mu się zatrudnić w charakterze urzędnika w Krakowskiej Fabryce Kabli.
W stanie wojennym Stanisław Ptak znowu działał w podziemiu – wydawał w drugim obiegu pismo Wronie Zwierciadło, w którym zamieszczał swoje wiersze i rysunki.

22 II 1994 r. Stanisław Ptak został zrehabilitowany, umarł kilka miesięcy później. Spoczywa na cmentarzu w Prądniku Czerwonym w Krakowie.

¹Suchorowska D.: Wielka edukacja. Wspomnienia więźniów politycznych PRL. Warszawa 1990, s. 74